miércoles, 9 de septiembre de 2009

Cervexaría O Moucho

Hoxe fai un mes anunciei que despois de moito tempo dandolle voltas ía inagurar un Blog. O tempo pasaba e non publicaba nada, a xente preguntabame cando ia escribir algo, pois hoxe aproveitando que é 9 de Setembro e o Señor Chicho está de cumpleanos, vouno inagurar adicandolle o meu primeiro artigo ao Moucho.



Que ninguén espere grandes artigos xa que a literatura non é o meu, ainda que voulle por gañas. Esta vai ser unha xanela aberta as miñas inquedanzas, vicios e manías. Espero que vos goste e se tedes alguna suxerencia non dudedes en dicirma.

O dito, o artigo de hoxe é sobre a CERVEXARIA O MOUCHO, sita na rúa Concordia (anteriormente coñecida como Capitán Eloy) no número 17. Para acceder a ella hai que baixar unhas escaleiras, a porta no e moi grande e o cartel da entrada non chama moito a atención xa que non e luminoso e está nunha zoa con moitos e moi grandes. Antes sempre que alguén me preguntaba sempre dicía que a porta estaba oa lado do Baladrón, pero agora dende que cerrou a miña resposta é que está case enfronte do Xesteira. Un referente na vida ourensá, primeiro cando era cine e agora que é unha das cafeterías máis grandes da cidade.

Fronte ao tamaño, O Moucho ofrece amabilidade, cercanía, bo trato, tranquilidade e o mellor unha boa carta de cervexas e unha mais que aceptable oferta de cervexas de billa. Cun bo movemento, o que fará que as vosas cervexas estean sempre nun estado óptimo, dicir que no Nadal e no verán soe taer algunha cervexa especial para o disfrute dos seus clientes. Os que me coñecedes sabedes que cando falo do Moucho non son obxetivo (é a miña segunda casa, e nun momento da miña vida chegou a ser a primeira. Pasaba mais tempo alí que na miña casa e na biblioteca xuntos) pero os que vaiades poderedes comprobar que todo esto é certo.

A min O Moucho recordame moito a Cheers, non só polo detalle que vos comentaba antes, de ter que baixar unhas escaleiras para acceder a el, se non porque cando chego saudanme polo meu nome, saben o que vou tomar, e tamén polos seu persoaxes fixos que ocupan a barra.



Como xa dixen antes O Moucho é a miña segunda casa, comecei a ir cando abriu, ía os venres cos meus compañeiros do instituto. Eles deixaron de ir i eu acudía puntualmente case todos os venres, despois comecei a ir a tomalo almorzo, e finalmente rematei como camareiro (agora volvo ser un simple cliente, ainda que moita xente coñeceme como o que nunca se foi).

No Moucho comezou o meu amor pola cervexa, alí fixen novos amigos, paparotas memorables, madurei, aprendín a morder a lingua (o de que o cliente sempre ten razón e a mentira máis grande que oín na miña vida) e moitas cousas máis. Tamén teño moita anécdotas, da que se lembra todo o mundo é da do zume de piña, pero existen moitas máis.

Por todo esto creo que é de recibo inagurar este Blog con este artigo. Falemos un pouco do Moucho, o dono e cabeza visible e O Chicho (todos o coñecen asi ainda que ese non sexa o seu verdadeiro nome), a decoración non é como noutras cervexarías un compendio de artigos cervexeiros (ten os seus espellos cervexeiros, as suas chapas anuncio e incluso un rincón con botellas e latas de cervexa, estas últimas regalo dos clientes), se algo chama a atención son os centos de Mouchos que hai nas suas estanterías e que son todos regalos dos seus clientes, a maioría veñen dos viaxes destes polo mundo adiante.



As outras persoas que están detras da barra son Paula e Jesús, que nos poñerán con gusto calquera das cervexas de billa que lle pidamos. A día de hoxe podemos disfrutar da Pilsen orixinal, Pilsner Urquell da Rep. Checha, da cervexa de abadia belga Leffe na súa versión Rose e da Weissbier alemá Franziskaner a esta última non creo que lle quede máis dunha semán, xa que a tempada de verán xa rematou. Posiblemente sexa sustituida por unha cervexa potente como a holandesa La Trappe Triple, na sua denominación Dominus.



I esto e todo por hoxe, espero vervos tomando unhas cañas (ou un café) na barra deste peculiar local.


As fotos no son gran cousa, a fotografía tampoco é o meu e a cámara tampouco axuda moito.

1 comentario:

  1. Ola meu,

    Xa viñan sendo horas, non?...hh

    Un bo artigo para comezar co blog. A ver se non temos que agardar tanto polo segundo...hh

    Un saúdo

    ResponderEliminar